Teun Toebes - Verpleegthuis, wat ik leer van mijn huisgenoten met dementie.

 

Een prachtpleidooi voor verandering in de zorg door de 21jarige Teun Toebes. Hij bemerkte tijdens stage voor zijn opleiding ‘Zorgethiek en beleid’ dat het ‘systeem’ zoveel afstand heeft gecreëerd en een grote aaneenschakeling is van regels voor verzorging, waardoor de echte zorg in het geding komt. Hij besloot proef op de som te nemen en vroeg aan de Raad vanToezicht toestemming om een jaar te gaan inwonen als bewoner. Hij heeft daarnaast een vrijwilligersstichting opgericht: ‘STeun en Toeverlaat’, die zich richt op het creëren van geluksmomenten bij mensen met dementie, vooral door het prikkelen van hun zintuigen en hen verleiden om in actie te komen.

Teun’s conclusie: Mensen met dementie die tegengas geven zijn per definitie ‘moeilijk’. Er is sprake van machtsverhoudingen: medewerkers werken volgens regels die 100% moeten worden nageleefd door de bewoners. Iedere afwijking wordt meteen de kop ingedrukt, waardoor de bewoners niet veel meer dan nummers zijn, terwijl zij juist in hun laatste levensfase ook plezier zouden moeten hebben. Iedere vorm van zelfstandigheid wordt de kop ingedrukt, en ze leven in een op zich staande wereld.  Teun omschrijft dit als een ongelijke situatie tussen ‘lijstjes die moeten worden afgetekend’ en ‘echt voor mensen zorgen’. En eenheidsworst waar het hier gaat om individuen met ieder hun eigen persoonlijkheid.

Zijn streven: maak hun wereld inclusief: laat ze meer naar buiten, haal de buitenwereld binnen en doe dit alles samen. Laat ze binnen en buiten bewegen. Daardoor worden ze sterker, waardoor valkansen verkleinen, waardoor je ze gevoelsmatig minder hoeft te beschermen. Praat niet alleen over hen maar ook met hen. Zorg dat hun woonplek als een eigen ‘thuis’ aanvoelt, en laat hen voelen dat ze ertoe doen. Dat kan al door iemand bijvoorbeeld te laten helpen met huishoudelijke taken.

In opleidingen in de zorg niet of nauwelijks aandacht voor dementie. Daardoor verkeerde beeldvorming: de dementerenden zijn gek. Nee. Ze vergeten meer dingen en zijn soms verward, maar zijn gewoon mens!

De situatie zoals Teun beschrijft is realistisch. Natuurlijk zijn er, en dat weet ik uit eigen ervaring, ook tehuizen waar de situatie echt veel beter is. Zijn boek is ook echt geen aanklacht tegen de tehuizen en hun medewerkers. Die doen zo hun stinkende best voor de bewoners!  Wanneer zowel besturen, medewerkers, vrijwilligers en familie van mensen met dementie een klein beetje doen zoals Teun wordt het voor veel ouderen al beter. Vergeet niet: over x jaren behoor je zelf ook tot die groep! Dit boek is de trigger, zie onderstaande hartenkreet van Teun, om iedereen daarbij te helpen!

Hartenkreet

 

Mijn naar is Teun Toebes, en ik vind dat er in dit land te weinig wordt omgekeken naar mensen die leven met dementie.

 Dat maakt mij ongelofelijk verdrietig.

 

Maar…

 

Ik heb hoop.

En dat komt door jou.

 

Door jou heb ik hoop dat het beeld van mensen die leven met dementie voorgoed  gaat veranderen.

Door jou heb ik de hoop op een betere toekomst voor de zorg voor mensen met dementie.

Door jou heb ik hoop dat iedereen de mensen zal gaan zien en niet de ziekte.

 

Waarom?

 

Omdat jij dit leest.

Omdat jij weet dat jij de toekomst kan veranderen.

 

Daarom…

Dank aan jou.

 

Was gelezen. Erna